Trzeci

To, co zowiem różą pod inną nazwą równie by pachniało.

 Tym razem upragniony zmierzch nadszedł dość szybko. Za oknem drzewa wirowały w swym wietrznym tańcu, a ciężkie krople wtórowały ich pląsom, wystukując wesoły rytm na cienkim szkle. Rose, pochłonięta zupełnie przez „Historie zmyślone i te nieprawdziwe” Hectora Hunchespore'a, ułożyła się na fotelu, przykryła czerwonym kocykiem i wygrzewała w cieple płynącym z kominka. W pokoju wspólnym jak zwykle panował przyjemny dla ucha gwar pełen chichotów i radosnych okrzyków. Kilku Gryfonów podobnie jak Rose rozkoszowało się jakąś lekturą, część w napięciu obserwowała starcie Albusa Pottera i Chiny Chang, dwójki najbystrzejszych uczniów Gryffindoru, którzy z pasją oddawali się grze w szachy czarodziejów. Gdzieś w kącie Allison przekonywała Evana o tym, że dwa dni wcześniej po prostu nawdychała się oparów eliksiru mieszającego i wszystko jej się pomieszało oraz, że naprawdę, ale to naprawdę nie mają razem przyszłości. Evan gapił się na nią stękając tylko i próbując od czasu do czasu wtrącić coś do jej długiego, niezrozumiałego monologu.

Sielska atmosfera wewnątrz zupełnie odcinała się od mroźnego, wrześniowego wieczora za oknem. W takie dni powieki zwykle robią się ciężkie znacznie szybciej, dlatego też po kilku godzinach, około północy, pokój wspólny opustoszał. Poza Rose, Albusem i dwójką drugoroczniaków, całujących się przy kominku, nie było tam już nikogo.

– Rezygnuję. Przepraszam – westchnął Al. Stary Al. Jednak nowy Al, odważny chłopiec, który nie boi się przygód, obiekt marzeń wszystkich uczennic Hogwartu, szanowany i podziwiany, szybko przejął nad nim kontrolę. Nim Rose zdążyła posłać mu pełne irytacji i zawodu spojrzenie, energicznie potrząsnął głową, karcąc siebie w myślach za ten powiew tchórzostwa.

– Chcesz się wycofać?! – warknęła Weasley.

– Nie, ja... nie. Nie chcę. – zwiesił głowę, nie patrząc na poczerwieniałą ze złości twarz kuzynki. Wpatrując się w buty, jakby były najciekawszą rzeczą w pokoju, dodał cichutko: – Pójdę po Alllie.

Szybkim krokiem ruszył w stronę dormitorium dziewcząt. Wspiął się po schodach i był już w połowie drogi, kiedy przypomniał sobie o zabezpieczeniu, chroniącym cnotliwe niewiasty przed wiedzionymi instynktem dorastającymi chłopcami. Jednym susem przeskoczył siedem stopni, zostały mu jeszcze dwa, kiedy poręcz znikła, a drewno pod jego stopami zamieniło się w pokrytą lodem ślizgawkę. Chłopak wyrzucał ręce na boki i w górę, byleby utrzymać równowagę, ale zdało się to na nic, gdyż w sekundzie z impetem wylądował na twardej podłodze, w dodatku obijając sobie boleśnie kość ogonową. Huk był tak głośny, że Allison sama wybiegła z dormitorium, w poszukiwaniu źródła hałasu. To co zobaczyła, rozśmieszyło ją tak bardzo, że musiała na chwilę usiąść, aby złapać oddech. Albus leżał na ziemi, mamrocząc coś pod nosem, Rose próbowała go podnieść, sama wywracając się przy tym co chwila, a jakiś chłopak w kącie, najwyraźniej przestraszony całym tym harmidrem, wskoczył swojej dziewczynie na ramiona.

– Dom wariatów – skomentowała, odzyskawszy zdolność mówienia.

Gdy zostali tylko we troje, wymknęli się z pokoju wspólnego. Gruba Dama mlasnęła, kiedy przechodzili tuż przed jej nosem. Poprzedniej nocy zostali zbesztani za dwukrotne przerwanie jej marzeń sennych o pocałunku z sir Lanselottim, rycerzem, który dumnie prężył swoje muskuły na obrazie piętro niżej. Woleli uniknąć jej piskliwego głosiku o tak późnej porze.

Dotarli do drzwi, gdzie czekało na nich wymagające zadanie. Myśleli i myśleli nad zdawałoby się dziecinną rymowanką, ale żadne z nich nie chciało ryzykować własnym życiem. W końcu Rose odetchnęła głęboko. Jako najodważniejsza z całej trójki, zapukała w skałę, tam, gdzie powinny być drzwi i odezwała się niepewnie:

– Jestem Weasley. Rose Weasley.

Cisza. Minęło kilka minut, w końcu Rose zdała sobie sprawę, że nic się nie stało. Jej plan nie zadziałał. Już chciała powiedzieć coś do kompanów, kiedy literki spłynęły z grzbietu gada i upadły na ziemię, roztrzaskując się o nią z hukiem. Czarne kawałki szkła roztopiły się, tworząc coś w rodzaju smoły, co oplotło nogi Gryfonki, uniemożliwiając jej ucieczkę. Na ścianie pojawił się napis, początkowo maleńki i wyblakły, a w końcu wyraźny, wielki i złoty, widoczny nawet bez pomocy lusterka.

Nie ma Cię na liście gości,

ku niezmiernej mej radości.

Oddal się, nie pukaj więcej

albo stracisz obie ręce.

Przez rękę dziewczyny przeszedł dziwny prąd, który spowodował lekki, piekący ból w kościach. Przeraziła się nie na żarty, ale chwilę potem zdała sobie sprawę, że jej stopy są wolne, więc w mig znalazła się przy przeciwległej ścianie.

– Nic ci nie jest?! Rose.. powiedz coś! – przerażona Allison doskoczyła do przyjaciółki, szarpiąc ją za ramiona, przyciskając dłoń do jej czoła i szyi.

– Nie. Wszystko w porządku – dziewczyna odparła beznamiętnie. Wciąż była w szoku po tym, co się stało. Przez chwilę była pewna, że umrze. Koniec końców nic jej się nie stało, a kiedy cały lęk wyparował, była gotowa próbować dalej. Wskazała głową na Albusa: – Teraz ty!

– Co?! Dlaczego ja? – stęknął.

– Bo Allie kocham bardziej. Nie bądź baba! No, Albus! – pospieszała go. – Jak to mówią: raz sowie śmierć!

– Ale ja nie chce umierać! – założył ręce na piersi, nadął policzki i zmrużył powieki. – Sama sobie próbuj.

– No dobra, ale... – przycichła na chwilę, bo usłyszała coś, co dochodziło z głębi korytarza. Mroczny szept wypływający gdzieś z ciemności. – Nox – szepnęła i wszystko skryło się pod zasłoną czerni.

– Rose, co robisz?!

– Zamknij się Albus. Ktoś nas śledzi!

– Nic nie słyszałem, jesteś pewna?

– Ciii!

– Ale...

– Cicho!

– No, ale...

– CICHO BĄDŹ!

– Lumos.

Niebieskie światło oświetliło zaskoczonych Gryfonów oraz nadprogramowego gościa – Scorpiusa Malfoya. Po chwili z cienia wyszedł jego przyjaciel – James Potter.

– Zdziwieni? Trupa moglibyście obudzić tymi swoimi wrzaskami. Mogłem się tego spodziewać po bandzie... Gryfonów. – ostatnie słowo wypowiedział z pewnym wstrętem, jakby niosło ze sobą gorzki smak. Nonszalancko opierał się o kamienną ścianę, patrząc z góry na Rose, która stojąc wyprostowana, sięgała mu ledwie do piersi, a usta wykrzywione miał w sarkastycznym grymasie, który imitował uśmiech pełen satysfakcji.

– James – syknął Albus, jego twarz stężała.

– Albus – odparł James, nie bardzo rozumiejąc po co.

– Malfoy! – warknęła Rose, nie mogąc powstrzymać wściekłości, którą budził fakt, iż to właśnie on – perfekcyjny, idealny, popularny i niezwykle denerwujący Scorpius był osobą, która przyłapała ich na tym małym „wykroczeniu”.

– Nie chciałbym psuć dramatyzmu sytuacji, ale zupełnie nie wiem jak masz na imię – stwierdził lekkim, znużonym tonem. Widząc, że Rose otwiera usta, dodał szybko: – Och, nie przedstawiaj mi się. Prawdę mówiąc, w ogóle mnie to nie obchodzi.

– Jestem Weasley. Rose Weasley. – tym razem to ona nie dała dojść chłopakowi do słowa: – I lepiej to zapamiętaj, bo jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie „Jakcitam”, wyrwę ci język razem z wątrobą.

Rose była słaba z anatomii i w gruncie rzeczy nie miała pojęcia z czym łączy się język „tam w środku”, ale była pewna, że z czymś się łączy. Przecież organizm ludzki to taki system naczyń połączonych. Uznała więc, że wątroba wywrze na świadkach zdarzenia, jak i na samym zainteresowanym ogromne wrażenie. I prawie miała rację, bo twarze Allie, Albusa i Jamesa zzieleniały nieco.

– Ja bym się przestraszył – szepnął Al tak cicho, że tylko Allison mogła go usłyszeć. Przytaknęła bezgłośnie, bo właśnie pomyślała to samo.

Ale Scorpius nawet nie drgnął.

– I jak to niby zrobisz? Będziesz skakać, czy kupisz sobie taborecik, krasnalu?

Malfoy powiedział o kilka słów za dużo, czara się przelała. Rose szybko przeanalizowała sytuację: rzeczywiście musiałaby urosnąć parę centymetrów, żeby dostatecznie mocno przyłożyć mu w twarz i zetrzeć ten jego wstrętny uśmieszek. Jednym susem znalazła się tuż przed nim, zamachnęła się najmocniej jak mogła i z całej siły uderzyła go w podbrzusze.

Chłopak zgiął się w pół, zszokowany całym zajściem. Cios naprawdę go zabolał. Nie był to ból nie do wytrzymania, a jednak nie spodziewałby się tak dużej siły w tak wątłym ciele. Szybko jednak odzyskał rezon, wyprostował się i poprawił sweterek w paski, który odsłonił kawałek jasnej skóry na umięśnionym brzuchu. Spojrzał na Rose z taką wściekłością, że ta schowała się za Albusem.

– Gdybyś. Tylko. Nie. Była. Dziewczyną! – wysapał, wciąż wwiercając się w nią groźnym spojrzeniem seryjnego mordercy.

No nie! Teraz próbował wmówić jej, że przez swoją płeć jest słabsza! Kto jak kto, ale ona mogłaby położyć na łopatki niejednego faceta!

– Ach, tak?! Po prostu się boisz. Zmierz się ze mną jak mężczyzna! – krzyknęła, zupełnie zapominając o tym, że mogą zostać nakryci przez nauczycieli. Scorpius wyprostował się i napiął mięśnie i dopiero teraz do Rose dotarło, że jest sporo od niej wyższy, szerszy w barkach i silniejszy. Dziewczyna skurczyła się jeszcze bardziej, a mina zrzedła jej natychmiast. Przełknęła ślinę i stłumionym przez strach głosem dodała pospiesznie: – Pojedynkujmy się na inteligencję.

Śmierć stanęła jej przed oczami, ale w końcu, ku jej satysfakcji, Malfoy skinął głową.

– Pokonam cię na każdym polu, Weasley. Rose Weasley.

Podczas gdy w dwóch parach oczu iskrzyła się złość, w dwóch innych skrywało się napięcie i oczekiwanie. I tylko jedna para, o intensywnie zielonym odcieniu, ziała pustką oraz dezorientacją.

Rose wyjaśniła pokrótce Malfoyowi sprawę z zagadką, zacytowała jej treść i dała mu piętnaście minut na zastanowienie się nad tym wszystkim. Sama miała pewną koncepcję, ale musiała chwilę poczekać, gdyż w kulminacyjnym momencie ktoś zakłócił im spokój. Jego kroki było słychać już z oddali, więc Allison podejrzewała, kogo za chwilę ujrzy. Huk i głośne przekleństwo utwierdziły ją w przekonaniu, iż za moment do wesołej gromadki dołączy ostatnia osoba, którą chciałaby tu ujrzeć – Evan Evanson.

– Evan, co ty tutaj robisz? – westchnęła podirytowana.

Evan rozejrzał się po pomieszczeniu i ze zdziwieniem doliczył się aż pięciu postaci.

– Jesteście SEKTĄ?! – ta myśl jako pierwsza zrodziła się w jego małym móżdżku.

Nie wiedział czym jest sekta, ale kiedyś usłyszał to słowo w telewizji u swojej mugolskiej ciotki. Jakoś tak skojarzył je sobie ze zgromadzeniem dziwnych ludzi w podejrzanym miejscu i o późnej godzinie.

– Na Merlina! – Allison plasnęła się otwartą dłonią w czoło. Odetchnęła głęboko i swoim władczym tonem spróbowała ogarnąć to stowarzyszenie niepoprawnych idiotów: – Siadać! – jej słowa miały taką siłę przebicia, że wszyscy natychmiastowo usiedli. Allison znów plasnęła się w czoło. – Nie wy! Rose, Scorp, wstawać! Reszta cicho! Obserwujemy rywalizację w spokoju, albo siusiu, kołysanka i spać! ZROZUMIANO?!

Wszyscy patrzyli na nią w osłupieniu i nikt nie odważył się zawetować tego postanowienia. Gryfonka usiadła po turecku, wpatrując się w konkurującą parę.

– Ja zaczynam – wyrwała Rose. – Ale wolałabym, żeby to James spróbował.

– Tchórzysz?

– Te drzwi mi groziły! Zresztą ja już próbowałam, więc nie dadzą się nabrać – tłumaczyła gorączkowo. – James, podejdź do ściany.

– Co?! Ale.. po co? – chłopak wyglądał, jakby dopiero co przebudził się z zimowego snu. – Co chcecie zrobić?

– Czy do ciebie w ogóle coś dociera? – Rose zmarszczyła brwi. Nie mogła pojąć, jak można być tak głupim. – Masz spróbować je otworzyć!

James wstał, zrobił dwa ostrożne kroki i zawahał się na moment.

– Czy coś mi grozi?

– Możesz zginąć, zaginąć, ewentualnie bezpowrotnie stracić jakąś część ciała – rzeczowo wyjaśnił mu brat.

James przemyślał jego słowa i jego skóra przybrała barwę płótna. Sugestywnie spojrzał na dolną partię ciała, a w gardle nagle pojawiła się mu gula wielkości pięści.

– Stracić bezpowrotnie? – powtórzył drżącym głosem.

– Mam nadzieje, że martwisz się o swoje nogi, zboczeńcu! – Rose wybuchła gromkim śmiechem. – Dobra, teraz przedstaw się jako ktoś, kto mógłby zostać zaproszony, wymyśl coś! Może... może jakiś nauczyciel? Spróbuj, to tylko jakieś starożytne, magiczne wrota, pewnie nawet nie wiedzą z kim gadają..

James wziął głęboki oddech, wyprostował się niczym struna i zapukał kilkukrotnie. Atmosfera była tak gęsta, że dałoby się pokroić ją nożem. Już za chwilę cała zagadka miała zostać rozwiązana. Wielki moment, napięcie sięgające zenitu.

– Minerwa McGonagall – przemówił uroczyście.

Zarówno Scorpius, Albus, Rose i Allie schowali twarze w dłoniach. Jedynie Evan nie widział w tym nic dziwnego.

– Debil. Po prostu debil - szepnął Albus.

James przeżył dokładnie to samo, co Rose przed kwadransem, ale tym razem złoty napis głosił coś innego:

Chciałeś podać cudze imię

a więc kara cię nie minie.

Słońce wzejdzie siódmy raz,

ty odzyskasz swoją twarz.

Chłopak dotknął policzków i nosa. Pod drżącymi palcami wyczuł szorstkie wzniesienia i małe guzki.

– Co z moją twarzą?! CO SIĘ STAŁO Z MOJĄ PIĘKNĄ TWARZĄ?! – krzyknął przerażony.

Cała piątka spojrzała na Pottera, który klęczał na podłodze. Jego skórę pokrywały wielkie bąble i kurzajki. Nos miał wielki, garbaty, a oczy wyłupiaste. Wyglądał zupełnie jak... wiedźma, ale nikt nie raczył go o tym powiadomić.

– Rose, pozwól, że najpierw z tobą wygram, a potem zaprowadzę biednego Jamesa do pani Calenduls. Módl się, żeby go wyleczyła, bo to wszystko twoja wina – mówił spokojnie, zupełnie bez emocji.

– Wyleczyła?! Co się stało z moją twarzą?!

– Zrobiliśmy już wszystko, nie masz szans... – Ruda założyła ręce na piersi i obserwowała Malfoya. Była pewna, że nic nowego już nie wymyśli.

– Jesteście bandą kretynów – podsumował i stanął naprzeciw drzwi. – Witam, nazywam się Malfoy.

Coś zaskrzypiało, brzęknęło, kamienie pokruszyły się, odsłaniając wrota z wężem. Literki na jego grzbiecie nie tworzyły żadnego wiersza, układały się tylko w jedno słowo: „zapraszam”.

– Ale jak? – Oczy Albusa osiągnęły rozmiary spodków, Rose rozdziawiła ze zdziwienia usta, a Allison nie mogła wydusić z siebie słowa.

– Przecież Malfoy to nazwisko jego ojca, który jest nauczycielem i był wpisany na tę całą listę. Malfoy to też jego nazwisko, więc teoretycznie nie skłamał. – osłupienie sięgnęło apogeum, gdy wszyscy zdali sobie sprawę, że te pełne sensu słowa wyszły z ust Evana, który nawet nie zauważył tego przebłysku inteligencji. – Czy coś... – dodał po chwili.

– Dobra, powinienem odjąć Gryffindorowi miliard punktów, ale to może poczekać. Będziecie tak stać, czy wchodzimy? – pierwszy otrząsnął się Malfoy, który miał wyjątkową ochotę zbadać tę tajemniczą komnatę i odkryć jakiś sekret. Dla swojego bezpieczeństwa przepuścił w drzwiach całą gromadkę. Rose wlokła się na samym końcu, nie mogąc pogodzić się z kolejną porażką. 

* * *

Trochę ode mnie

Znacie to uczucie, kiedy zrobiliście już wszystko co było do zrobienia, nikt niczego od was nie chce i możecie wygodnie rozsiąść się z lekturą w jednej i kawą w drugiej ręce, zupełnie bez poczucia winy i zmarnowanego czasu? Ja też nie. Wakacje się kończą, a ja coraz więcej mam do zrobienia i to dlatego rozdziały będą pojawiały się nieco rzadziej, ale nadal spróbuję robić to w miarę systematycznie. 

Dziękuję za komentarz Nevie. 

To chyba tyle na dziś, pozdrawiam i życzę miłego dnia, nocy, życia...

*Ach, tytuł to oczywiście cytat, jakby ktoś nie poznawał: "Romeo i Julia".